V-Ray – zastosowanie

Przy tworzeniu wizualizacji  w programie do grafiki 3D w trakcie wykonywania skomplikowanych obliczeń, komputer wykorzystuje tzw. silnik renderujący. W skrócie,  jest to dostępny wraz z programem  zbiór zaawansowanych algorytmów, opisujących wszelkie efekty takie jak: cienie rzucane przez obiekty, załamanie i rozpraszanie  światła na powierzchniach obiektów itd.

Od jakości tego silnika i wspomnianych algorytmów, zależy jak bardzo otrzymany render będzie zbliżony do fotorealizmu. Im lepszy uzyskujemy efekt, tym większe jest  zapotrzebowanie na moc obliczeniową komputera – a co za tym idzie wydłuża się czas powstawania renderu.

V-Ray

Jest jednym z najpopularniejszych silników renderujących wykorzystywanych m.in. w programie 3Ds max  , stworzony przez czeską firmę Chaos Group. Nie znajdziemy go w podstawowej wersji programu 3D i niestety wymaga on dodatkowego zakupu, jednak jest on w pełni wart swojej ceny.  Standardowe silniki dostępne w programie 3D max ustępują V ray-owi pod wieloma względami. Stanowi on obecnie najbardziej optymalne rozwiązanie,  jeśli chodzi o uzyskiwanie wysokiej jakości renderów przy racjonalnym czasie ich powstawania.

Aby móc korzystać z programu V-Ray, po zainstalowaniu go na naszym komputerze uruchamiamy program 3Ds max i wybieramy z górnego menu kolejno opcje „rendering”  > „render setup” lub używamy skrótu F10. Następnie w otworzonej już domyślnie zakładce „Common” na samym dole dostępnych opcji w zakładce „Assign Renderer” przy opcji „Production”  klikamy przycisk „…” W nowo otwartym menu „Choose Renderer”  z dostępnej listy silników wybieramy V-Ray – jeśli został on wcześniej poprawnie zainstalowany.

Należy pamiętać aby wersja programu V-Ray była kompatybilna z naszą wersja programu 3Ds max.

Domyślnie w programie ustawiony jest silnik „Scanline”,  szybko wykonujący obliczenia, jednakże w bardzo uproszczony sposób, kosztem jakości.

Oprócz samego silnika, V-Ray daje nam także dostęp do nowych rodzajów materiałów, oświetlenia, kamery a także obiektów (np. VRay Plane). Więcej informacji na stronie:  http://vray.info

Wizualizacja 3D – jak powstaje

Obecnie na rynku jest szereg programów przeznaczonych do tworzenia trójwymiarowej grafiki. Są wśród nich programy łatwe w obsłudze takie jak: SketchUp czy Blender, choć  często mające spore ograniczenia to  dla mniej wymagających,  mogą być w pełni wystarczające.

Do bardziej zaawansowanych programów, które można już wykorzystywać w celach komercyjnych zalicza się: 3D studio max, Softimage, Maya oraz Cinema. Ich możliwości są dużo większe (co jest proporcjonalne do wysokiej ceny), jednak opanowanie ich na dobrym poziomie wymaga sporo poświęconego czasu i parę lat praktyki.

Znajomość takiego programu przynajmniej na podstawowym poziomie jest już standardem jaki wymaga się od młodych architektów czy projektantów wnętrz. W biurach architektonicznych czy firmach developerskich trójwymiarowa wizualizacja stała się już podstawowym narzędziem do prezentowania swoich projektów.

Etapy tworzenia wizualizacji:

1/  Wykonany wcześniej projekt budynku np. w AutoCad importujemy do środowiska naszego programu. W Polsce jednym z najbardziej popularnych programów do tworzenia grafiki trójwymiarowej jest 3Ds max.

2/Na podstawie projektu architektonicznego (rzutów, przekrojów) tworzony jest trójwymiarowy model budynku, kolejno poszczególne ściany, schody, okna itd.

3/Następnie tworzymy mniejsze modele będące na wyposażeniu wnętrza naszego pomieszczenia jak np. drzwi, meble, AGD, akcesoria itp. Każdy model w środowisku 3D ma strukturę siatki składającej się z wierzchołków, krawędzi oraz płaszczyzn i poprzez modyfikowanie tejże siatki uzyskujemy wymagany kształt. Proces modelowania jest najbardziej pracochłonnym etapem.

4/Na powstałe trójwymiarowe obiekty nakładamy odpowiednie materiały, których parametry decydują m.in. o tym, jak powierzchnie obiektów odbijają i rozprowadzają światło.

5/Dodajemy oświetlenie do naszej sceny, naturalne oraz sztuczne. Następnie ustawiamy w odpowiedniej pozycji kamerę.

6/ W następnym etapie wykonujemy tzw. „render„, czyli komputer dokonuje kolejnych obliczeń: definiuje światła, powierzchniom obiektów  nadaje odpowiedni kolor i fakturę, określa cienie rzucane przez obiekty, załamanie i rozpraszanie światła itd. Proces ten może potrwać nawet kilka godzin. Otrzymany w ten sposób render podlega jeszcze post produkcji np. w Photoshopie, gdzie można poprawić wszelkie niedoskonałości otrzymanej wizualizacji.

3Ds max – skróty klawiszowe

Przydatne skróty klawiszowe w 3Ds max , które warto zapamiętać aby ułatwić sobie pracę:

Q – wybieranie obiektu (1), wraz z kolejnym naciśnięciem zmieniamy sposób zaznaczania obiektów (3);

H – lista obiektów jakie znajdują się w scenie (2);

W – przesuwanie obiektu (4);

E – rotacja obiektu (5);

R – skalowanie (6);

F9 – szybki render (7);

F10 – opcje renderu (8);

V– otwiera podręczne menu z możliwością wyboru widoku w oknie;

Z – centrowanie widoku na zaznaczonym obiekcie;

C– widok z kamery,  ustawionej wcześniej w scenie;

F – widok z przodu;

B– widok z dołu;

T – widok z góry;

L – widok z lewej strony;

P – widok z perspektywy;

D – wł./wył. odświeżania widoku, ( przy wyłączonym odświeżaniu, w lewym górnym rogu okna pojawia się napis „disabled”  );

Alt + X – wł./wył. opcji przezroczystości obiektu (obiekt jest przezroczysty tylko w podglądzie sceny);

Alt + W – przełączenie widoku na pełny ekran;

Alt + Q – izolacja wybranego obiektu;

Ctrl + X – wł./wył. trybu „expert mode„;

Ctrl + L – wł./wył. podglądu oświetlenia sceny (zaleca się wyłączenie tej opcji, natężenie świateł w podglądzie najczęściej nie pokrywa się z tym co otrzymujemy w końcowym renderze);

Shift+ F – wł./wył. ramek „safe frames” w podglądzie;

F3 – widok samej siatki obiektu (rys.1) ;

F4 – widok poligonów z zarysowaną siatką (rys.2);

rys.1

rys.2

Do nawigacji w 3Ds max możemy używać menu znajdującego się w prawym dolnym rogu

jednak dużo wygodniej jest używać  scroll’a  (kółka od myszki):

– wciśnięty scroll – przesuwanie obrazu (rączka),

– wciśnięty scroll + lewy ALT – obracanie wokół  sceny (orbita),

– obracanie scroll’a – przybliżanie / oddalanie obrazu (lupa).

 

Tworzenie własnych skrótów klawiszowych w 3Ds max

W 3Ds max mamy możliwość zdefiniowania własnych skrótów klawiszowych i edytowania istniejących. Opcja ta jest bardzo przydatna, zwłaszcza dla bardziej doświadczonych grafików, pozwalająca przyspieszyć pracę z programem.Najprościej, aby zdefiniować własne skróty klawiszowe klikamy prawym przyciskiem myszy w pustym miejscu górnego menu (rys. poniżej) i z nowo rozwiniętego menu wybieramy opcje customize.  W nowo otworzonym oknie wybieramy zakładkę Keyboard. Z długiej listy operacji wybieramy tę, której chcemy przyporządkować skrót lub zmienić istniejący.Klikamy następnie w okienko Hotkey i naciskamy skrót klawiszowy lub kombinację klawiszy, którą chcemy przypisać. Jeżeli wybrany skrót nie został nigdzie wcześniej przyporządkowany (<Not Assigned>) to możemy go dopisać jako nowy skrót do wybranej akcji. Stworzone własne skróty klawiszowe możemy zapisać klikając Save…